Een half jaar geleden kocht ik een Land Rover Discovery met zeven zitplaatsen. Zo’n zevenzitter stond al een tijdje op ons verlanglijstje – met drie dochters achterin is een beetje spreiding uitermate bevorderlijk voor de sfeer hebben we gemerkt – maar ik moet eerlijk toegeven dat dit niet de belangrijkste reden is dat er nu een Brit op de oprit staat.
Doorslaggevend was mijn heimelijke liefde voor het merk Land Rover. Ik zeg bewust heimelijk, omdat de komst van de Discovery gevoelsmatig ten koste gaat van een andere autoliefde: die voor mijn donkerblauwe Volvo V70 2.4D met beige leren interieur.
Dat zit zo: omdat mijn autoliefde toch al vrij zwaar op onze begroting drukt, heb ik mijn vrouw beloofd dat de Volvo plaats zou maken voor de Discovery. Dat is overigens de enige juiste beslissing, aangezien de Land Rover evenveel weegt als het gecombineerde wagenpark van de gemeente Tynaarlo en we een tweede hypotheek hebben moeten afsluiten om de wegenbelasting te kunnen opbrengen.
Het laatste waar je dus op zit te wachten zijn twee
zware diesels…
Maar het lukt me niet. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen die auto te verkopen. De afgelopen tijd heb ik de Volvo al twee keer van binnen en buiten gewassen. Dan staat-ie op de oprit te blinken, klaar voor de foto’s die een nieuwe eigenaar moeten verleiden, en dan denk ik: wat een mooie auto is het toch, misschien moet ik er nog één weekje in rijden. En zo gaat het nu al maanden.
Gisteravond realiseerde ik me ineens waarom ik moeite heb de Zweed de rug toe te keren: de afgelopen tien jaar hebben we altijd een Volvo V70 gehad. Onze eerste V70 classic uit 1998, die we kochten met bijna vier ton op de teller, was erbij toen we onze pasgeboren eerste dochter naar huis brachten in een veel te groot babystoeltje.
Stoplichtsprint tegen een Kawasaki
In de tweede, een zwarte 2.5T met 200 pk, zat diezelfde dochter te kraaien van plezier toen ik het bij een stoplicht opnam tegen een Kawasaki en diens overmoedige berijder. En in onze huidige V70 reden we heel Nederland door met z’n vijven – vooropgesteld dat het lukte om voor zonsondergang drie kinderen in hun kinderstoelen te wurmen.
Ik ben overigens niet de enige autoliefhebber die kan zwelgen in nostalgie: toen we jullie op Facebook vroegen welke auto jullie nooit hadden moeten laten gaan, vulden de reacties zich met bijna tweehonderd prachtige verhalen.
Hoe dan ook: het heeft nu echt te lang geduurd. Hoog tijd om mijn belofte in te lossen en de Volvo een vierde leven te gunnen. Ja, dit keer gaat het gebeuren. Laat ik maar eens beginnen met een wasbeurt.
Editor-in-chief Niels Godron werd zo ongeveer geboren in een klassieke Bugatti. Hij schreef onder meer voor Jort Kelders 925.nl en werkte in Engeland met Richard Hammond. Zijn columns verschijnen op Niels’ Garage, in Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant. Zijn internationale blog op DriveTribe heeft meer dan 100k volgers.
Praat mee