Jort had me al vaker uitgenodigd om zijn stek op Terschelling te komen bekijken. ,,Je woont toch vlakbij”, zegt hij al sinds ik in het Noorden woon. Heeft-ie gelijk in: de rit van Groningen naar Harlingen doe ik in minder dan een uur. De langzame boot over de Waddenzee doet er dan weer twee uur (!) over om de haven te bereiken, cadeautje van de zandbanken die een kortere route onmogelijk maken. Aan de andere kant: nu hebben cameraman Godfried de Vries en ik wel alle tijd om over zijn Saab 900 GLE uit 1983 te praten. Automaat, schuifdak, bekleding in blauw velours. In die tijdmachine rijden we aan het eind van de ochtend de boot af, het ruige landschap van Terschelling in.
Dé auto voor Terschelling.
Britsgroen
Jort zit aan tafel met een Terschellinger. Er wordt gesproken over de toekomst van het eiland, het bewijs dat hij allesbehalve een passant is (al staat zijn prachtig ontworpen duinvilla hier pas een paar jaar). Als we even later het terrein afrollen in zijn Britsgroene Land Rover Series 2, wijst hij naar een huisje waar hij als kind al logeerde.
Jort in de rol die hem het beste ligt: die van verhalenverteller.
De Land Rover uit 1969 is zijn daily driver op Terschelling. De reis van Amsterdam naar de boot maakt hij meestal met zijn andere LaRo, een Defender uit 2011, hoewel hij dit keer voor de Jaguar F-Type koos (tja, er moest een boot gehaald worden). Maar hij piekert er niet over zijn pijlsnelle 6-cilinder bloot te stellen aan het nietsontziende klimaat van Terschelling. De Land Rover is de enige auto die de voortdurende zilte geseling op het eiland nog een beetje overleeft, wat misschien de reden is dat er op Terschelling per vierkante kilometer meer Land Rovers rondrijden dan waar ook in Nederland. Aannemelijker is dat ze de Britse werkpaarden houden om in het laagseizoen over de eindeloze zandvlakten te crossen.
Eén van de weinige momenten waarop de Land Rover snel lijkt te gaan.
Ontwapenend
Dat is precies wat Jort in gedachten heeft. Het is tot nu toe een prachtige dag; een weerzien van oude vrienden, lunchen in een strandtent zonder obligate loungemuziek en zonder mobiele ontvangst (heerlijk rustig) én we reizen in stijl. De Land Rover heeft iets ontwapenends, net als een Kever of Morris Minor dat heeft. Als we rechts omhoog het duin opsturen, tussen de seniore fietstoeristen, wordt er gelachen en gezwaaid, nog vóórdat ze zien wie er achter het stuur zit. Jort heeft inmiddels de lage gearing ingeschakeld, waardoor de Land Rover krachtiger wordt bij lage snelheden.
Dwalen door de duinen.
En dan, als we het hoogste punt bereikt hebben, doemt de Noordzee op. Het waait hard vandaag, kracht 5, witte schuimkoppen bewegen zich richting land. Beneden ons jaagt de wind een deken van zand over het strand. We rollen gecontroleerd de helling af, maar we hebben nu de zwaartekracht nog aan onze zijde; het is de terugweg waar ik me zorgen over maak. Het zand is droog en mul en het blijft een auto uit 1969, met een bescheiden viercilinder benzinemotor.
“De toeter moet nog even loskomen jongens. Allemaal nieuwigheid.”
Schakelinstructie
Wat was bedoeld als een moment om even uit te waaien, blijkt in de praktijk meer gezandstraald worden en dat is voor Jort het signaal om de terugweg naar Paviljoen DeWalvis in te zetten. Maar dan wel met mij achter het stuur. We beginnen met een schakelinstructie, want dat is natuurlijk niet vanzelfsprekend bij een Engelse handbak van vijftig jaar oud. Ik hou me vast aan de gedachte dat het internetondernemer Alexander Klöpping ook is gelukt een paar weken eerder en die heeft toch in aanzienlijk minder klassiekers gereden dan ik.
“Je pakt de pook zo beet en, plop, dan gooi je ‘m erin.”
Muurvast
En dan zijn we weer onderweg naar boven. De grote wielen van de LaRo vinden moeiteloos tractie in het losse zand. Het lukt me bovendien om de tweede versnelling te vinden. Mijn zelfvertrouwen groeit, we kletsen ontspannen over ons ideale wagenpark en dan… vergeet ik voldoende snelheid te maken om door een zand duintje te ploegen. We zitten meteen muurvast.
“Je had geen snelheid gehouden, hè? Amateur.”
Nu is een autodag in mijn ogen niet geslaagd als je niet op minstens één moment stil komt te staan, maar deze doet wel een beetje pijn aan mijn ego. Jort stapt lachend achter het stuur en instrueert me de auto achteruit te duwen, terwijl hij op zoek gaat naar grip. Schokkend en slippend lukt het ons de Land Rover uit z’n positie te bevrijden.
“Duwen Niels. Harder!”
Als we even later in De Walvis aan het bier zitten en ik het zand uit mijn mond heb gespoeld, nemen we ons plechtig voor snel terug te keren naar Terschelling. Misschien kan ik Jort overhalen zijn Jaguar F-Type voor één keertje de boot op te sturen.
Samen met cameraman Godfried de Vries maakten we een heerlijke video van onze Land Rover-dag, vol onnavolgbare oneliners van Jort en natuurlijk laten we mijn blunder in het zand zien in al z’n glorieuze onhandigheid. Kijk ‘m hier.
Fotografie: Remigius
Praat mee